Deo dato Maart 2020.
Van dag 1 ben ik op zoek geweest, inderdaad op zoek, naar handschoenen en mondmaskers.
Nergens te vinden, noch te koop. Ach ja, de levering uit China bleek niet conform de Belgische richtlijnen, nochtans 2 weken later zie ik op BBC World eenzelfde vliegtuig, met identieke containers uitgeladen worden op Britse bodem op gejuich onthaalt door Boris Johnson.
Wie vertelt ons de waarheid ?
Heb uit dat gevoel van onveiligheid ons aangepraat door het nationale TV journaal via een contact / artiest die ik persoonlijk ken me ingeschreven op zijn custom mondmaskers en deze online besteld.
Doch ook hier, tot teleurstelling van hemzelf, werd de levering pas uitgevoerd na 1,5 maand.
Ik kreeg een pakket plastiek handschoenen – omwille van ons opgedrongen door de media en politiek indien men een supermarkt bezocht – bij een bevriend benzinestation.
Oef, ik was veilig nu alhoewel het nog geen medische handschoenen waren … dacht ik, maar nog geen mondmasker.
Ik belde mijn huisarts en die zei me “kom gerust langs voor een exemplaar van mijn voorraad”.
Eindelijk kon ik me “veilig” doorheen Coronawereld bewegen.
Kort daarop deed Stad Roeselare een bus aan bus bedeling van herbruikbare maskers, 1 per gezinslid waarna deze actie nog tweemaal werd herhaalt.
Na dik 2,5 maand en na vaak gemaakte bezoeken, werden plastiek kits per 10 mondmaskers aangeboden in de apotheek. Kostprijs 32 Euro …
Een bevriend dokter vertelde me “1 mondmasker heeft een productiekost van 20 cent”. Maar nog steeds geen handgel.
Ik heb me zot gezocht om handgel omwille van wat te horen was via TV uit monde van de “virologen” … Wassen, wassen én ontsmetten met handgel !
Ik vond uiteindelijk op een Nederlandse website handgel aangeboden in 750 ml flesjes aan de prijs van 14 Euro. Levering gebeurde na 2 dagen.
Na de 3de maand vond ik een apotheek in de stad die ze op voorraad “zou” hebben. Een flacon van 125 ml voor 18 Euro !
Handschoenen draag ik niet meer – alhoewel nu ruim op voorraad – omdat mijn huisarts oordeelt “ze geven U een vals gevoel van veiligheid”.
We zijn inmiddels in week 26, inderdaad vrijwel 6,5 maand in het Coronaverhaal … en een mens zou er moe van worden.
Als alleenstaande dien ik niet op bezoek te gaan naar de “zo geliefde bubbels”, want iedereen heeft zijn eigen familiebubbel.
Indien men tijdens het boodschappen doen al een bekende ontmoet dient men elkaar fysiek te mijden, want een hand geven is des doods, laat staan dat ik iemand van hen zou wensen een knuffel te geven.
Sociaal leven kan men dus beschouwen als nihil … en ik die dacht dat 2020 een scharnierjaar zou worden om een stap vooruit te zetten na tal van tegenslagen in de voorbije jaren.
Meanwhile zegt men dan zo mooi in het Engels gaat de Corona show op TV gewoon verder. Het begint te gelijken op een “soap”.
De alleswetende virologen, specialisten én politiekers duiken in elke nieuws gerelateerde show op, goedlachs maar zo “lijkt het” nog even consequent.
Wat mogen zij dat wij niet “kunnen” doen ?
Antwoord : Zij mogen, kunnen en wellicht dienen hun sociale bubbel te verlaten om “het volk” duidelijk te maken dat wij de regels als bevolking dienen te volgen.
Dit aanschuiven aan tal van tafels met steeds vaker een andere gastspreker komt bij mij over dat zij blijkbaar immuun zijn voor alle opgelegde regels.
De politiek werd vorige week als het ware in het hart getroffen toen bleek dat Egbert Lachaert besmet was met Covid-19.
Weg dus de kansen op een definitieve regering, want één van hen die de voorbereidingen dient te maken blijkt zelf besmet.
Als burger van ons land zou men beginnen te denken “ach eindelijk één van hen”.
De mens is een kuddedier, en eens men de kudde kan leiden naar een ander bestemming volgt iedereen dat bepaalde traject.
Het lijkt me dat wat ik het “Corona verhaal” noem onze toekomst méér dan ingrijpend zal veranderen.
Wereldwijd was er strijd en tegenstrijd over het klimaat, sociaal economische items, maar dat leek me enkel de hardliners te beïnvloeden. Merendeel van de bevolking zag het gebeuren vanop afstand, of maakte er geen deel van uit.
Het erop “inhakken” van hoe het niet moet in ons dagelijks bestaan kan verregaande gevolgen hebben als wij als mensen niet snel een nieuw traject krijgen aangeboden die ons terug een toekomst kan bieden.
Een toekomst waar men zich terug kan begeven in en op plaatsen waar wij ook naartoe wensen te gaan.
Een sociaal gerichte toekomst waar wij terug “deel uitmaken van de samenleving”, zonder grenzen in het begroeten en ontmoeten van onze soortgenoten.
Ik zie voor mezelf 1 belangrijk punt in de toekomst die ik afleid uit het verleden.
De “Spaanse Griep” anno 1920 werd gevolgd door de “Roaring Twenties”.
De vrouwen ontdeden zich voorgoed van het korset, couturier Coco Chanel deed een nieuwe wind blazen in modeland, politiek onderging een periode van toenadering, de Charleston is het icoon van de “Roaring Twenties”, aangevuld met de Rumba en Foxtrot.
Dat dit mooie nieuwe leven in de jaren 30 zou gevolgd worden door de “Grote Depressie” was toen nog een ver van mijn bed show.
De “Hong Kong Griep” anno 1967 – 68 speelde zich af in de “Roaring Sixties”.
Het waren weliswaar woelige jaren met tal van oorlogen die her en der werden uitgevochten, maar het waren ook wilde jaren als men terugdenkt aan het enorme aanbod in muziek die dit decennium ons opleverde.
Het orgelpunt van deze periode was Woodstock van 15 tot en met 18 augustus 1969.
Ook deze periode werd gevolgd door een crisis periode, de eerste en tweede oliecrisis, de Koude Oorlog steekt zijn kop op en terrorisme grijpt om zich heen.
Doch de 70s crisisjaren brachten ons ook mooie zaken in de music scene zoals Reggae, Glitter Rock en Disco.
Kort door de bocht zou men kunnen zeggen, wat The Beatles en Rolling Stones waren voor de 60s, was ABBA dit voor de 70s.
Er is dus hoop, en dat is wat men via tal van mediakanalen ons dreigt te ontnemen.
Het vertier in de horeca en in muziekland zit in een héél diepe put. Vele zaken, bedrijven en artiesten gaan zichzelf opnieuw dienen uit te vinden.
Eens iedereen, en elk van ons onze “nieuwe draai” hebben gevonden kan het wellicht “een tijd van verlichting” worden waarin wij als mensheid eindelijk gaan begrijpen dat leuk doen en zijn net iets leuker is dan het zich ergeren aan onbenullige zaken.
44thwaves 