Mijn Moeder Sequel

Ik had me voorgehouden nog een blog te wijden aan wijlen mijn Ma, dus hou ik woord.

Twee weken na het overlijden, en één week na de uitvaart. Geen leuke tijd, en iedereen maakt het mee.

Vorige week heb ik zoveel als mogelijk diensten bezocht om documenten op orde te brengen. Het zijn vaak hoognodige zaken, maar evenzo een soort bezigheidstherapie waar men niet kan aan ontsnappen. Een aantal zaken ziet men evident over het hoofd. Vandaag kwam nog een bericht van een niet uitgevoerde domiciliëring binnen dd 20 Juni, doch betalingen uitvoeren voor een overledene zijn niet in te vullen. Dus contact opgenomen met de bank en de dienst die eiser is van het bedrag (nu ja, eiser is in deze een groot woord). Ik was nochtans vorige week langs geweest bij die dienst, Ma haar dossier werd gewijzigd, maar blijkbaar zagen zij een aantal elementen over het hoofd.

Na de uitvaart bereiken je rouwkaartjes met vele wensen voor moed, sommige bevatten een boodschap die jou rust toewensen. De mensen bedoelen het allemaal goed, maar bij het opbergen ervan in de door de begrafenisondernemer aangeboden doos stelt men zich onbewust de vraag van hoeveel mensen men in de toekomst nog iets zal horen. Het schrijven van een rouwboodschap lijkt me een momentopname, zij heeft waarde, maar hoe diep gaat de boodschap … Sommige kaartjes zijn afkomstig van bekenden aan de familie, andere van voor mij onbekenden, beiden hebben evenveel waarde, maar het is fijn dat mensen die Ma ooit gekend hebben op deze momenten ook hun rouwbetuiging overmaken.

Mijn Ma lag opgebaard in het funerarium, de ondernemer had ongelofelijk zijn werk gedaan. Ma lag er zoals zij voorheen was, rustig en met een zekere trots. In het funerarium ligt eveneens een rouwregister voor diegene die een bezoek brengen. Ik was minder trots, zelfs teleurgesteld. Twee mensen waren langs geweest om Ma een laatste groet te brengen. Twee, waaronder ikzelf. Ik vind dit spijtig en een gemiste kans. Doch ik begrijp maar al te goed dat niet iedereen zich geroepen voelt om iemand te bezoeken die opgebaard ligt, maar slechts twee mensen … dat snap ik niet.

Daarentegen, het online rouwregister was wel een succes, niet meteen een goed gekozen woord … maar het is bij wijze van spreken. Sommige berichten hadden een intense inhoud en zo ziet men dat mensen zich nog kunnen uiten door het aanreiken van een goed gevoel aan mij als enige zoon.

Op de uitvaart zelf had ik meer volk verwacht, doch een uitvaart op maandag om 11 uur is moeilijk om zomaar een snipperdag te nemen op hun werk. Er was dus vooral familie aanwezig, in feite zoals mijn Ma het beschreven had in haar nota wat er diende te gebeuren als zij ooit zou sterven. De ene uit al gemakkelijker zijn gevoelens dan de andere, diegene met een diepe bewogenheid waren vaak mensen die Ma nog gekend hebben in haar jonge tijd … voor sommigen was dit tot 50 à 60 jaar terug. Eén iemand die het bijzonder moeilijk had was door mijn Ma grootgebracht, tegenwoordig zou men dit zien als een nannie. Ik ben er dankbaar voor, meer zelfs op zo’n moment lach ik van vreugde … wat vreemd kan overkomen … maar het is een uiting van mijn positieve gevoelens aan hun positieve herinneringen. Anderen groeten je alsof ze een verplichting in te vullen hebben, en dat kwetst. Dit laatste kan nogal banaal klinken, maar het gebeurd vaak door mensen waarvan men net betrokkenheid zou verwachten.

Na de uitvaart is wachten op de as uitstrooiing een moment van stress die langzaam opgebouwd word, want deze vind plaats om 17 uur. De lijkwagen had een vertraging van ongeveer een half uur … Zij hadden vanuit Kortrijk vastgestaan in de file. In feite ben je blij dat ze eindelijk opdagen en de dienst kan beginnen. Het gebeurde in besloten kring, waarbij mijn Pa en Ma samen werden uitgestrooid. Men kan zich afvragen of as uitstrooiing wel zo’n goed idee is. As verdwijnt bij een eerste regenbui in de grond en het lijkt alsof iemand letterlijk verdwijnt van deze Aarde zonder iets na te laten, in tegenstelling met een traditioneel graf. Met de jaarlijkse herdenking van gestorvenen op 1 November bezoek ik straks een lege weide met de herinnering dat Ma en Pa liggen te rusten tussen grassprietjes onder een mooie boom. Het zal voor mij wellicht een moeilijker moment worden dan dat ikzelf nu inschatte bij de uitstrooiing.

Mijn Pa had op het einde één wens om terug naar huis te gaan, Ma had de wens om naar Pa toe te gaan. Beider hun wens is nu ingevuld. Als stro gevlochten zijn zij beiden terug samen ergens in een voor ons onbekende andere dimensie.

Zorg goed voor elkaar Pa en Ma !