De Eerste Keer

Vandaag, 1 jaar terug overleed mijn Ma om 8u41

Het was een jaar vol van “de eerste keer”
De eerste keer je eigen verjaardag alleen doorbrengen
De eerste keer alle feestdagen alleen doormaken
De eerste keer Kerst en Nieuwjaar meemaken … alleen

Dit eerste jaar zijn een aantal mensen mij blijven steunen, inclusief mijn eigen familie. Van vele anderen kan dit echter niet gezegd worden.

Uit het oog, uit het hart ?

• video Just an other Day – In Memoriam My Mom Maria Vanbeselaere
• blog 2016 Mijn Moeder
• blog 2016 Mijn Moeder Sequel

Mijn Moeder Sequel

Ik had me voorgehouden nog een blog te wijden aan wijlen mijn Ma, dus hou ik woord.

Twee weken na het overlijden, en één week na de uitvaart. Geen leuke tijd, en iedereen maakt het mee.

Vorige week heb ik zoveel als mogelijk diensten bezocht om documenten op orde te brengen. Het zijn vaak hoognodige zaken, maar evenzo een soort bezigheidstherapie waar men niet kan aan ontsnappen. Een aantal zaken ziet men evident over het hoofd. Vandaag kwam nog een bericht van een niet uitgevoerde domiciliëring binnen dd 20 Juni, doch betalingen uitvoeren voor een overledene zijn niet in te vullen. Dus contact opgenomen met de bank en de dienst die eiser is van het bedrag (nu ja, eiser is in deze een groot woord). Ik was nochtans vorige week langs geweest bij die dienst, Ma haar dossier werd gewijzigd, maar blijkbaar zagen zij een aantal elementen over het hoofd.

Na de uitvaart bereiken je rouwkaartjes met vele wensen voor moed, sommige bevatten een boodschap die jou rust toewensen. De mensen bedoelen het allemaal goed, maar bij het opbergen ervan in de door de begrafenisondernemer aangeboden doos stelt men zich onbewust de vraag van hoeveel mensen men in de toekomst nog iets zal horen. Het schrijven van een rouwboodschap lijkt me een momentopname, zij heeft waarde, maar hoe diep gaat de boodschap … Sommige kaartjes zijn afkomstig van bekenden aan de familie, andere van voor mij onbekenden, beiden hebben evenveel waarde, maar het is fijn dat mensen die Ma ooit gekend hebben op deze momenten ook hun rouwbetuiging overmaken.

Mijn Ma lag opgebaard in het funerarium, de ondernemer had ongelofelijk zijn werk gedaan. Ma lag er zoals zij voorheen was, rustig en met een zekere trots. In het funerarium ligt eveneens een rouwregister voor diegene die een bezoek brengen. Ik was minder trots, zelfs teleurgesteld. Twee mensen waren langs geweest om Ma een laatste groet te brengen. Twee, waaronder ikzelf. Ik vind dit spijtig en een gemiste kans. Doch ik begrijp maar al te goed dat niet iedereen zich geroepen voelt om iemand te bezoeken die opgebaard ligt, maar slechts twee mensen … dat snap ik niet.

Daarentegen, het online rouwregister was wel een succes, niet meteen een goed gekozen woord … maar het is bij wijze van spreken. Sommige berichten hadden een intense inhoud en zo ziet men dat mensen zich nog kunnen uiten door het aanreiken van een goed gevoel aan mij als enige zoon.

Op de uitvaart zelf had ik meer volk verwacht, doch een uitvaart op maandag om 11 uur is moeilijk om zomaar een snipperdag te nemen op hun werk. Er was dus vooral familie aanwezig, in feite zoals mijn Ma het beschreven had in haar nota wat er diende te gebeuren als zij ooit zou sterven. De ene uit al gemakkelijker zijn gevoelens dan de andere, diegene met een diepe bewogenheid waren vaak mensen die Ma nog gekend hebben in haar jonge tijd … voor sommigen was dit tot 50 à 60 jaar terug. Eén iemand die het bijzonder moeilijk had was door mijn Ma grootgebracht, tegenwoordig zou men dit zien als een nannie. Ik ben er dankbaar voor, meer zelfs op zo’n moment lach ik van vreugde … wat vreemd kan overkomen … maar het is een uiting van mijn positieve gevoelens aan hun positieve herinneringen. Anderen groeten je alsof ze een verplichting in te vullen hebben, en dat kwetst. Dit laatste kan nogal banaal klinken, maar het gebeurd vaak door mensen waarvan men net betrokkenheid zou verwachten.

Na de uitvaart is wachten op de as uitstrooiing een moment van stress die langzaam opgebouwd word, want deze vind plaats om 17 uur. De lijkwagen had een vertraging van ongeveer een half uur … Zij hadden vanuit Kortrijk vastgestaan in de file. In feite ben je blij dat ze eindelijk opdagen en de dienst kan beginnen. Het gebeurde in besloten kring, waarbij mijn Pa en Ma samen werden uitgestrooid. Men kan zich afvragen of as uitstrooiing wel zo’n goed idee is. As verdwijnt bij een eerste regenbui in de grond en het lijkt alsof iemand letterlijk verdwijnt van deze Aarde zonder iets na te laten, in tegenstelling met een traditioneel graf. Met de jaarlijkse herdenking van gestorvenen op 1 November bezoek ik straks een lege weide met de herinnering dat Ma en Pa liggen te rusten tussen grassprietjes onder een mooie boom. Het zal voor mij wellicht een moeilijker moment worden dan dat ikzelf nu inschatte bij de uitstrooiing.

Mijn Pa had op het einde één wens om terug naar huis te gaan, Ma had de wens om naar Pa toe te gaan. Beider hun wens is nu ingevuld. Als stro gevlochten zijn zij beiden terug samen ergens in een voor ons onbekende andere dimensie.

Zorg goed voor elkaar Pa en Ma ! 

Mijn Moeder

Het is steeds moeilijk een bijdrage te schrijven als het onszelf treft terwijl we in een status van totale onmacht verblijven.

Mijn Moeder is heengegaan maandag 6 Juni 2016 om 8u41. Ik was er bij aan haar zijde, maar eveneens daarvoor gedurende meer dan 48 uur + één nacht waken tot het finale moment gebeurde. Na het overlijden word het terug een tijd van wachten, de dokter dient de vaststelling te doen en de begrafenis ondernemer komt langs. Na de middag heeft men reeds een afspraak om de formaliteiten te regelen op het kantoor van de begrafenis ondernemer.

Ik had het reeds meegemaakt toen mijn Pa overleed op 28 Juni 2013, doch toen waren we nog met twee die elkaar tot buffer konden dienen, mijn Moeder en ikzelf. Nu valt alles op mijn schouders als enig kind en dat valt zwaar …

Men heeft ouders, en het is steeds raar vast te stellen dat men het vaak heeft over “Je hebt maar één moeder“. Het gevoel is inderdaad totaal anders dan wat gebeurde met mij toen mijn Pa overleed. Pa woonde meer dan 11 jaar in een WZC en we werden ooit tot 5 maal geroepen om de voorbereidingen te treffen. Na de 5de bijeenkomst gebeurde het onomkeerbare. Mijn Ma en ikzelf vonden dat Pa eindelijk verlost was uit zijn lijden, want hij was ernstig ziek, de dag waar niemand om vraagt bracht een moment van rust met zich mee.

Mijn Ma was pas ingetrokken in het WZC sinds 9 Mei 2016. Ik wist dat de levensverwachting eindig was, doch dat het zo snel zou gaan had niemand verwacht, ook niet onze dokter. Ma haalde net geen maand verblijf. Zij was vertrouwd met de omgeving uit de tijd dat Pa er woonde, doch zij had het opgegeven, de 2 laatste weken vertelde ze “Ik heb het opgegeven” en zij riep om mijn Pa.

Ma was reeds opgenomen in het ziekenhuis sinds 6 Januari 2016, en heeft geen enkele dag meer interesse gehad in het bekijken van TV of haar favoriete TV-series. Elke Dag Allemaal die ik wekelijks kocht voor haar vond een plaats op de stapel van ongelezen vorige edities. Haar interesses waren volledig weggeëbd en zij bleek daarmee vrede te hebben. Ik ben elke dag langsgeweest, met de bedoeling eens in het WZC nog 2 maal per week langs te gaan. Omwille van haar gezondheid ging ik echter toch elke dag terug langs.

Tot ze in een diepe slaap viel was zij echter steeds klaar van geest, zich bewust van haar omgeving. De laatste week heb ik haar gedichten voorgelezen en keuzes gemaakt wat waar diende te komen, zij besliste, niet ik. Daar ben ik blij om.

Uit een aantal onverwachte hoeken kreeg ik via email de voorbije maand vaak dagelijks een bericht toegestuurd van 2 Nederlandse correspondenten. Zij deelden hun wedervaren, hun emoties en boden me zo de steun die ik nodig had. Dank aan beiden ! Wie zij zijn, is niet belangrijk, wat zij deden is belangrijk.

Eén van hen stuurde de voorbije week een gedicht en zijn wens was het aan mijn Ma voor te lezen, wat ik deed. Zij beaamde de inhoud en was akkoord dat dit gedicht zou opgenomen worden in de rouwbrief. Als men straks de rouwbrief ontvangt zal men kennis kunnen maken met de diepste emoties waar een mens doorheen gaat. Ik ben daarvoor zo dankbaar.

Lieve Ma, ik wens je een prachtige hereniging met Pa. Maak er wat leuks van, een oneindige reis is begonnen en samen kan je dit pad afleggen. Als jullie tussenin even halt houden, denk dan eens aan mij en drink er één op mijn gezondheid. Een glas witte wijn voor Ma en een cola, Leffe of Rodenbach voor Pa.

Het is nu zaak mijn leven terug in handen te nemen, na jaren van zorgen zal dit niet simpel zijn, maar een mens kan maar hopen dat alles terecht en in orde komt. Het was Ma haar vurigste wens “Je moet volhouden, niet afgeven, er is een dag waar alles terug in orde zal komen“.

Dank voor de goede en kwade dagen die we samen deelden ! Om te eindigen wens ik jouw favoriete song aan te halen “Queen – Heaven for Everyone”

Goede reis vanwege Zeunlief Philippe 

Jean-Luc Dehaene

Over alle partijgrenzen heen deel ik net zoals vele anderen vandaag een bericht

Ik denk dat ons land en zijn regio’s vandaag allemaal in rouw verkeren

Jean-Luc Dehaene is niet meer. Ja hij had zijn eigen attitude en wil om op zijn manier resultaten te bereiken. Als inwoners hebben wij daarbij heel vaak hard gevloekt. Maar hij kwam nog uit het nest van wat men vaak de “oude garde” van politiekers noemt. Niet altijd de populairste bij momenten, maar na beschouwing was ook hij een Staatsman het woord waardig.

Bij deze wens ik mijn Deelneming te betuigen aan zijn familie en partijgenoten

In Memoriam 1940, 08, 07 – 2014, 05, 15