Boxing Day

Boxing Day staat in de UK voor 2de Kerstdag.
Een dag om even na te genieten van de overdaad aan eten, drank en de vele talrijke bezoekers ten huize.
Het zou de inleiding kunnen zijn van een mooi schitterend sprankelend verhaal over de mooiste tijd van het jaar.
De periode van peins en vree, liefde, gezelligheid en samen zijn waar iedereen zo naar uit kijkt.
Met jouw geliefde aan jouw zijde, in het gezelschap van jouw naaste familie, allen samen arm in arm samen op de foto.
Jaren later, als herinneringen worden boven gehaald zal het gensters geven om al die lachende gezichten terug te zien, toen nog wat jonger en frisser dan in het heden, maar vrolijkheid zal ons hart terug verwarmen alsof we er allemaal terug bij zijn.

Doch C-19, Delta en Omikron hebben er anders over beslist !
Vele mensen zeuren, jammeren en klagen dezer dagen, zoekende naar wat is geweest in een nabij verleden toen alles nog kon en mocht.
Wereldwijd zijn er vele landen die maatregel op maatregel nemen om zich in te dekken tegen een onzichtbare vijand.
In België leidde dit in 2020 tot een lockdown waarbij alle niet essentiële winkels en bedrijven op slot gingen.
Vanaf “Boxing Day” is het in België terug zover.
Neen, geen algemene lockdown, maar vraag is of men op regeringsniveau het “kindeke zonder naam” uit de kribbe vandaan heeft gehaald die iets liefdevoller oogt, maar die in feite met eenzelfde wijsvinger omhoog ons terecht wijst en ons verder onder de duim houd.

Boxing Day is namelijk de start van “de verboden” !

Alle massa-evenementen binnen zijn verboden.
Dat geldt ook voor kerstmarkten, winterdorpen, culturele en andere voorstellingen, en congressen die binnen worden georganiseerd.
De binnenruimtes in de culturele, feestelijke en recreatieve sector worden gesloten.
Ook bioscopen, bowlingzalen, lasergames, escaperooms, paintball-, snooker-, darts- en biljartzaken, indoor trampolineparken, casino’s, speelautomatenhallen, en wedkantoren moeten de deuren sluiten.
Er is voortaan een verbod op het gebruik van tenten en andere overdekte ruimtes voor bezoekers.
Er mag nog maximaal één bezoeker per 4 vierkante meter toegelaten worden.
Voor evenementen met meer dan 100 bezoekers moet een eenrichtingscirculatieplan met gescheiden in- en uitgangen voorzien worden.
Bij alle sportwedstrijden – zowel binnen als buiten, zowel profs als amateurs – is publiek verboden.
Winkelen kan enkel nog met maximaal twee personen (met een uitzondering voor minderjarigen uit het eigen huishouden).
Per 10 vierkante meter winkeloppervlak is één bezoeker toegestaan, en tussen de winkelende gezelschappen moet een afstand van 1,5 m gewaarborgd worden.
Indien het winkeloppervlak groter is dan 400 vierkante meter moet er ook een gepaste toegangscontrole zijn.
Bezoekers van markten, met inbegrip van jaarmarkten, braderijen, brocante- en rommelmarkten, en kermissen, “mogen maximaal per twee ontvangen worden”.
Deze maatregelen gaan vanaf zondagochtend 26 December in, en gelden – net als de bestaande maatregelen – al zeker tot en met 28 januari 2022.

Doet dit denken aan de 2020 Lockdown ?
Het scheelt niet veel !

Elk van ons snapt reeds langer dan vandaag niet meer tot welk doel de één of de ander maatregel dient.
Sommige sectoren worden meer getroffen dan de andere zonder mededogen.
Tussendoor gaan politici met elkaar in de clinch in hun Parlement, via Twitter, zelfs in actua praatshows begint een kritische vraag de kop op te steken.
Sommige van de politici beginnen in eigen middens te wankelen. Het enige die hen het omvallen nog tegenhoud is omdat zij zichzelf in de hoek gedrumd hebben en door het bos van maatregelen de oplossingen niet meer kunnen waarnemen.

De heren en dames “specialisten” lijken me eenzelfde richting uit te gaan.
Van het kommerloos deel uitmaken van kandidaat zijn in De Slimste Mens (Play4), het aantreden in talkshows de één met mondkapje, de ander hun vrolijke zelf open en bloot.
Het toppunt van hun aller raadgevingen was niet enkel het huis blijvend te verluchten maar tijdens de feestmaaltijden de dampkap op te zetten !
Hoe zot gaan ze onze kop nog maken ?
Voorheen diende tijdens de winter het huis regelmatig verlucht te worden om CO vergiftiging tegen te gaan, in het heden is dat niet meer voldoende.
Zet dus met zijn allen die dampkap op !
Doet het jou ook herinneren aan “Blijf in uw kot” ?

Maak van onze wereld terug de warmste samenleving en niet voor 1 weekje per jaar een warmste week.
Geef ons de vrijheid terug !

Hiep Hiep Corona

We zijn vandaag 13 Maart 2021. Een datum als een ander zou men denken.
Was het niet dat precies 1 jaar geleden voor ons “wereldburgers” op die datum in 2020 alles compleet stilviel.
Het geven van een vriendelijke groet door de aanreiking van de hand … verbannen.
Iemand begroeten met 3 kussen als vriend(in) of familie … verbannen.
Troost aanbieden aan diegene waar je door het vuur zou voor gaan door hem/haar eens een welgemeende knuffel te geven … verbannen.

Een “verjaardag” om zo snel als mogelijk te vergeten, een verloren jaar voor iedereen.
Of men nu tewerkgesteld is in de zwaar getroffen sectoren van horeca en evenementen, of verplicht van thuis uit dient te werken.
Het anders gaan leven kreeg in één jaar tijd wel een bijzonder wrange smaak die voor velen het leven enorm wijzigde.
Ouders dienden te kiezen tussen hun eigen kinderen en hun eigen ouders. Samen even bijkomen kon niet.
Maatregelen werden opgesteld en zouden opgevolgd worden, zo niet hing een boete ons boven het hoofd als een zwaard van Damocles.

Men sprak in de media tot hemeltergend toe over het psychisch welzijn van eenieder.
Ontelbare “zogenaamde” specialisten passeerden ons TV scherm, allen met eenzelfde boodschap.
Geen boodschap van respect en liefde, maar een terechtwijziging over de wijze waarop wij leefden. Zo kwam het toch bij velen over.
Voor de vele specialisten was respect en liefde nu vervangen door het afstand nemen van elkaar.
De 1,5m maatschappij ! Afstand houden van allen die je lief zijn, met mondmasker zonder enige uitzondering.

Een kuchje tijdens het winkelen in een supermarkt werd opeens beoordeeld als een zware slag midden een mierennest.
Het volk om zich heen sloeg ei-zo-na op een lopen, bang, banger, bangst … voor die mogelijke parasiet.
Niemand die zich afvroeg of dat kuchje niet veroorzaakt werd door enige stress omwille van alles wat met ons gebeurde.
Geen mens die ons vroeg : “Lukt het ?”, “Is alles OK met je ?”
Velen dachten lopen en laten lopen en zichzelf uit de voeten maken, want men weet maar nooit.

De maatschappij is in de laatste decennia nog nooit zo liefdeloos en respectloos geweest als in het heden.
U bent niet de enige die noch van een vriend(in), beste familieleden, noch van trouwe gezellen een telefoon hebt dienen te missen.
Elk plooide op hun helft terug, zichzelf beschermend voor “die andere”.
Tel voor jezelf eens uit hoeveel van jouw vrienden de moeite genomen hebben jou trouw te blijven.
De uitkomst is onhutsend weinig, men behoorde blijkbaar niet meer binnen de kring van getrouwen.

Eén jaar later heeft men op regeringsniveau nu beslist om bepaalde maatregelen te versoepelen.
Een aantal sectoren kunnen heropstarten maar de wijsvinger blijft uitgestoken als men zijn best niet blijkt te doen, dan is beperking terug aan de orde.
In ons land hebben wij inderdaad het geluk om diverse (op)vangnetten te hebben tot sociale zekerheid en sociale uitkeringen.
Maar worden wij daar allemaal psychisch beter van ?
Mijn antwoord is neen ! Er zijn wonden geslagen die ons littekens geven en bij tal van medeburgers zal het vat dan pas echt goed overlopen.

In een vorig blog schreef ik dat de mens een ultiem kuddedier is, en wie niet volgt hoort er ook niet meer bij.
De kudde heeft het voorbije jaar reeds een lange weg afgelegd waar de vraag ons enkel nog rest of we op korte termijn onze normale weg kunnen vervolgen.
We kunnen enkel hopen op het beste, maar de geslagen wonden gaan zeer moeilijk helen zowel op emotioneel als op menselijk vlak.
Iemand die jou aan je lot heeft overgelaten zal niet meteen als je beste vriend(in) terug tot je toegelaten worden.
De mogelijkheid zit er in dat de afstand blijft en zelfs nog groter word dan die “1,5m maatschappij” van het voorbije jaar.

Als voormalig zelfstandige vraag ik mij terdege af wat erop ons af zal komen aan falingen van kleine(re) en grote bedrijven.
De supermarkten hebben waarschijnlijk nog nooit zo’n hoge omzetten gedraaid.
Bij het opstellen van de jaarlijkse balans voor elk bedrijf gaan lijken uit de kast vallen waar tot nu nog met geen woord werd over gerept.
In een korte bijdrage op TV werd gisteren gewag gemaakt dat de evenementen sector het laatste jaar “1 procent” omzet maakte van wat de sector normaal jaarlijks opbrengt.
Voor elk die vertrouwd is met zaken doen staat dit voor 99 procent verlies van inkomsten. Dit haal je niet op met één goede zomer, noch met dubbele uren werken om het verlies om te keren.

Het is in het voorbije jaar een lijfspreuk van mezelf geworden : “Corona heeft meer kapot gemaakt dan we ons wensen voor te stellen”.
We weten allemaal dat het ganse Corona verhaal aan ons knaagt maar velen “wensen” het zichzelf niet voor te stellen.
Neen, U bent niet de uitzondering die het uw koude kleren niet raakt. Wees eerlijk met jezelf en jouw omgeving !
Iedereen is slachtoffer op zijn manier en het zal tijd vragen om de maatschappij terug tot pure maatschappij te maken.
We have seen nothing yet !

De Maatschappij

Ik wens even uit eigen ervaring te spreken.
Ik werkte een aantal keer voor langere periode in het buitenland (plaats heeft hierbij geen belang).
Toen ik na die tijd terugkwam in mijn stad waar ik geboren en getogen én bekend was “leek” voor mij alles zo veranderd, heel vaak in negatieve zin.
Alhoewel ik van velen de opmerking kreeg “man man, jij bent veranderd zeg” … Nochtans veronderstelde ik dat mijn stad veranderd was.

Eenzelfde ervaring maakte ik mee toen ik in de 90s in Belgisch Limburg tot aanvang 2000 een eigen horecazaak had, voor mezelf de andere kant van ons kleine landje (ik ben afkomstig uit West Vlaanderen, waar ik nu terug woon) …
Ik bezocht met regelmaat een vriendin van me in Maastricht en ging weleens wandelen te Vaals (3-landen punt).
In mijn drukke bestaan van toen overviel me telkens de rust.

Een neef van me woont te Garlin in zijn château (zuid Frankrijk). Ik bezocht hem ooit en als men het heeft over La Douce France en als god leven in Frankrijk dan gaan deze gezegden pas echt op … Alles verloopt er merkbaar trager, mensen staan er in hun deurgat of men er nu in de ochtend, middag of avond passeert, steeds zijn ze er … én vooral ze zijn vriendelijk … “à ça vas monsieur ? mais évidemment, et toi ? bon journée … salut”
Gaat men op 200 km daarvandaan een koffie gaan drinken op een terras in the middle of nowhere en men vertelt dat men er een neef bezoekt die op de château woont te Garlin, dan lijkt men plotsklaps een stukje van hun familie te worden.

Bij het terugkeren naar de stad en regio waar ik woon werd ik telkens getroffen door het kortzichtig gedoe, het Me – Myself & I en bemoei u met uw eigen zaken motief …
Ikzelf ben niet zo opgevoed, heb steeds op een andere wijze geleefd en opeens lijkt het allemaal zo anders te zijn.
Ben ik dan de oorzaak ? Ja en neen …

De wereld om ons heen blijft doordraaien, dag op dag, en er blijkt daarin op het eerste zicht maar weinig verandering te komen.
We staan allen voor een stukje van de ketting die “samenleving” noemt.

Als we voor middellange termijn er voor even aan ontsnappen en dus de ketting verlaten dienen we op te passen dat we bij terugkomst niet opeens zelf “het zwakke stukje” in die ketting worden … want wij die voor langere periodes in één of ander buitenland leefden zien “snelheid” anders, wat kan maken dat die stevige ketting opeens gaat breken in ons nadeel.
Het kan een mens het gevoel geven er niet meer bij te horen, en dat is nu net niet de bedoeling.
Ik noem het voor mezelf een stukje integratie in eigen land, al leerde mijn ervaring mij dat die integratie vaak vlotter verliep op andere plaatsen in de wereld dan in mijn eigen originele levensomgeving.

Herinnert u zich de verhalen van grootouders … Ze dienden te werken uren en uren lang elke dag opnieuw én de zondagsrust was heilig. Of het nu noeste arbeid was in een fabriek of op het land, werken was het doel van het bestaan.
Rust ? Uitstapje ? Niets van dat moois … Rust was een jenever voor het slapengaan, en een uitstapje was “de hoogdag” dat men voor “1” dag de zee kon gaan bekijken. Zij dienden rond te komen met een uiterst minimum loon.
Nochtans heeft men het steeds over “vroeger was het beter“. Is dat zo ?
In deze tijd heeft men meer vakantie, verdient men gemiddeld meer, werken merkbaar minder uren per week en voor velen is nu het “weekend” heiligmakend tenzij men in weekend shiften werkt.
… en nog zijn we niet tevreden … want vroeger etc etc …

Men kan er ellenlang over filosoferen, theorieën over opmaken … maar kan het zijn dat het oude gezegde “elk huisje heeft zijn kruisje” hierbij opgaat ?
Op de keper beschouwd zien we elk het leven vanuit ons eigen gezichtspunt, en dat maakt het net boeiend. Zo zijn we niet allemaal gelijke wezens, maar elk met onze persoonlijkheid.
Het leven leert ons vaak tegen onze zin, dat snel niet altijd goed betekend, dat gelijk willen niet gelijk is aan het gelijk hebben, dat elk van ons verschillend is in een steeds maar groter wordende maatschappij.

Ons stukje van de ketting kunnen we niet inwisselen voor een “beter” stukje, we dienen te roeien met de riemen die we hebben bij tij en ontij.

Bloemenmeisjes

Vraag is :
In welke puriteinse wereld zijn we terechtgekomen ?

• In de 60s de opkomst van de bikini.
• In de 70s en deels 80s was de monokini populair.

Vrouwen waren in de mogelijkheid om te kiezen voor hun “eigen vrijheid” zonder belemmering van bemoeienissen van buitenaf.
In de jaren 80 werden de eerste naaktstranden geopend waar er geen verschil meer bestond tussen man en vrouw, tussen modaal, mooi en minder mooi.
Het waren allemaal periodes met stimulansen waar ondermeer de vrouw voor zichzelf kon opkomen.

Als ons land België, Europa ea vervallen in de “nieuwe puriteinse samenleving“, dan vraag ik mij af welke vrijheden doorheen de tijden werd bereikt ?

• Wat is er van ons geworden ?
• Zijn we nu allemaal opeens heiliger geworden dan de Paus ?

Men heeft het over “tijdsgeest“.
Een tijdsgeest waar iedereen zich dient te schikken naar een minderheid die denkt dat de wereld beter kan of zal worden ?

Geen bloemenmeisjes en pitspoezen meer, maar het vat bier van de lokale sponsor mag en kan wel nog, alhoewel bier met mate dient gedronken te worden en feitelijk kan leiden tot verslaving.

A-Z Ziekenhuis

De medische verzorging en “opvang” in het ziekenhuis in onze stad is er niet op vooruitgegaan.
Afgezien van wachtlijsten voor allerhande dokters, is het pas erg als na vele vele testen bij een patiënt een ander dokter opeens de dienst opneemt en alle onderzoeken opnieuw laat uitvoeren omdat hij / zij tot de vaststelling komen dat de eerdere niet “correct” werden uitgevoerd.
Het is mijn aanvoelen dat alles wat in hun pc staat alle doelen heiligt en ik vraag mij af op welke basis de dienstdoende dokter hun diagnose opmaken. Sommige dokters doen zelfs geen handeling meer van onderzoek op de ziekenkamer. Al is een patiënt nog zo ziek, de medicatie word niet bijgestuurd met als gevolg dat de patiënt vaak nodeloos te vroeg ontslagen word.
Opvolging zal wel gebeuren door de huisdokter.
Echter een huisdokter is geen specialist … Waarom dient men anders richting ziekenhuis op advies van de huisdokter ?

Voor sommige lezers van deze blogbijdrage is dit allemaal fel overdreven, voor anderen is het een vertrouwd beeld.
Ik kan echter getuigen dat bovenstaande nog maar een fractie is van wat ons overkomt sinds een “constant” ziekenhuisverblijf dd 6 Januari 2016.
Het slachtoffer in deze is mijn 89-jarige moeder.
Als zoon en directe familie heb ik sinds de opname nog geen enkele “feedback” gehad op haar situatie, alhoewel ik reeds zowat elk platform heb betreden met de vraag om feedback.
Dezer tijden is menselijkheid echt ver te zoeken, want het lijkt me dat men als directe familie “ook” rechten heeft omtrent het inwinnen van correcte informatie.

Wie had het ook alweer over onze “warme samenleving” ? Het lijkt me hoe warmer men het noemt, hoe meer men erop blaast om niet verschroeit te geraken.

Update : Na vrijwel 4 maanden is er uiteindelijk een gesprek doorgegaan met de dienstdoende dokter dd 26 April 2016. Deze dokter werkt op de huidige afdeling waar mijn moeder nu verblijft. Een integer gesprek, met feedback én to-the-point met betrekking tot de toestand van de patiënt. Als familie weet ik uiteindelijk waar wij staan, welke hindernissen nog dienen genomen te worden én nog meer belangrijk, wat ons staat te wachten in de toekomst. 

Elk instituut heeft aandachtspunten waar het beter kan, bij deze voel ik mij sinds dinsdag ll als familie uiteindelijk een betrokkene omringd door een fijne personeelsploeg en een “hands on” dokter.