Hiep Hiep Corona

We zijn vandaag 13 Maart 2021. Een datum als een ander zou men denken.
Was het niet dat precies 1 jaar geleden voor ons “wereldburgers” op die datum in 2020 alles compleet stilviel.
Het geven van een vriendelijke groet door de aanreiking van de hand … verbannen.
Iemand begroeten met 3 kussen als vriend(in) of familie … verbannen.
Troost aanbieden aan diegene waar je door het vuur zou voor gaan door hem/haar eens een welgemeende knuffel te geven … verbannen.

Een “verjaardag” om zo snel als mogelijk te vergeten, een verloren jaar voor iedereen.
Of men nu tewerkgesteld is in de zwaar getroffen sectoren van horeca en evenementen, of verplicht van thuis uit dient te werken.
Het anders gaan leven kreeg in één jaar tijd wel een bijzonder wrange smaak die voor velen het leven enorm wijzigde.
Ouders dienden te kiezen tussen hun eigen kinderen en hun eigen ouders. Samen even bijkomen kon niet.
Maatregelen werden opgesteld en zouden opgevolgd worden, zo niet hing een boete ons boven het hoofd als een zwaard van Damocles.

Men sprak in de media tot hemeltergend toe over het psychisch welzijn van eenieder.
Ontelbare “zogenaamde” specialisten passeerden ons TV scherm, allen met eenzelfde boodschap.
Geen boodschap van respect en liefde, maar een terechtwijziging over de wijze waarop wij leefden. Zo kwam het toch bij velen over.
Voor de vele specialisten was respect en liefde nu vervangen door het afstand nemen van elkaar.
De 1,5m maatschappij ! Afstand houden van allen die je lief zijn, met mondmasker zonder enige uitzondering.

Een kuchje tijdens het winkelen in een supermarkt werd opeens beoordeeld als een zware slag midden een mierennest.
Het volk om zich heen sloeg ei-zo-na op een lopen, bang, banger, bangst … voor die mogelijke parasiet.
Niemand die zich afvroeg of dat kuchje niet veroorzaakt werd door enige stress omwille van alles wat met ons gebeurde.
Geen mens die ons vroeg : “Lukt het ?”, “Is alles OK met je ?”
Velen dachten lopen en laten lopen en zichzelf uit de voeten maken, want men weet maar nooit.

De maatschappij is in de laatste decennia nog nooit zo liefdeloos en respectloos geweest als in het heden.
U bent niet de enige die noch van een vriend(in), beste familieleden, noch van trouwe gezellen een telefoon hebt dienen te missen.
Elk plooide op hun helft terug, zichzelf beschermend voor “die andere”.
Tel voor jezelf eens uit hoeveel van jouw vrienden de moeite genomen hebben jou trouw te blijven.
De uitkomst is onhutsend weinig, men behoorde blijkbaar niet meer binnen de kring van getrouwen.

Eén jaar later heeft men op regeringsniveau nu beslist om bepaalde maatregelen te versoepelen.
Een aantal sectoren kunnen heropstarten maar de wijsvinger blijft uitgestoken als men zijn best niet blijkt te doen, dan is beperking terug aan de orde.
In ons land hebben wij inderdaad het geluk om diverse (op)vangnetten te hebben tot sociale zekerheid en sociale uitkeringen.
Maar worden wij daar allemaal psychisch beter van ?
Mijn antwoord is neen ! Er zijn wonden geslagen die ons littekens geven en bij tal van medeburgers zal het vat dan pas echt goed overlopen.

In een vorig blog schreef ik dat de mens een ultiem kuddedier is, en wie niet volgt hoort er ook niet meer bij.
De kudde heeft het voorbije jaar reeds een lange weg afgelegd waar de vraag ons enkel nog rest of we op korte termijn onze normale weg kunnen vervolgen.
We kunnen enkel hopen op het beste, maar de geslagen wonden gaan zeer moeilijk helen zowel op emotioneel als op menselijk vlak.
Iemand die jou aan je lot heeft overgelaten zal niet meteen als je beste vriend(in) terug tot je toegelaten worden.
De mogelijkheid zit er in dat de afstand blijft en zelfs nog groter word dan die “1,5m maatschappij” van het voorbije jaar.

Als voormalig zelfstandige vraag ik mij terdege af wat erop ons af zal komen aan falingen van kleine(re) en grote bedrijven.
De supermarkten hebben waarschijnlijk nog nooit zo’n hoge omzetten gedraaid.
Bij het opstellen van de jaarlijkse balans voor elk bedrijf gaan lijken uit de kast vallen waar tot nu nog met geen woord werd over gerept.
In een korte bijdrage op TV werd gisteren gewag gemaakt dat de evenementen sector het laatste jaar “1 procent” omzet maakte van wat de sector normaal jaarlijks opbrengt.
Voor elk die vertrouwd is met zaken doen staat dit voor 99 procent verlies van inkomsten. Dit haal je niet op met één goede zomer, noch met dubbele uren werken om het verlies om te keren.

Het is in het voorbije jaar een lijfspreuk van mezelf geworden : “Corona heeft meer kapot gemaakt dan we ons wensen voor te stellen”.
We weten allemaal dat het ganse Corona verhaal aan ons knaagt maar velen “wensen” het zichzelf niet voor te stellen.
Neen, U bent niet de uitzondering die het uw koude kleren niet raakt. Wees eerlijk met jezelf en jouw omgeving !
Iedereen is slachtoffer op zijn manier en het zal tijd vragen om de maatschappij terug tot pure maatschappij te maken.
We have seen nothing yet !

Hoe Het Toen Was

Neem even rustig plaats, en maak kennis met hoe het toen was.

Proficiat aan iedereen die geboren is in de jaren 1930, 1940, ’50, ’60, ’70 en begin jaren ’80 !

Je hebt het overleefd met moeders die rookten en/of dronken terwijl ze zwanger van ons waren.
Zij namen aspirines, aten blauwe kaas, dressing, tonijn uit blik en werden niet getest op suikerziekte.
De babybedjes waren bedekt met fel gekleurde loodhoudende verf.
Je had geen kindvriendelijke deksels op medicijnen of flessen, geen haakjes op deuren en kasten en je reed nog op je fiets zonder helm.

De kinderen reden mee in auto’s zonder gordels of airbags.
Los in de achterkant van een bestelwagen, was altijd leuk.
Je dronk water uit de tuinslang en niet uit een fles.
Jullie deelden een drankje met vier vrienden, van die ene fles en niemand is hieraan gestorven.
Je at taartjes, witbrood en echte boter en dronk frisdrank met suiker, maar je had geen overgewicht omdat … je altijd buiten speelde !

Je vertrok in de ochtend van huis en speelde de hele dag, tot de straatlichten aangingen op straat.
Niemand was in staat om je te bereiken, de hele dag.
Jij voelde je prima.
Je speelde uren in go-carts van restjes hout en dan van een heuvel afrijden, om vervolgens te ontdekken dat je de remmen vergeten was, maar dan was je al wel een paar keer in de bosjes beland !

Je hebt geleerd om het probleem op te lossen.
Je had geen playstation, nintendo, x-box, geen 199 kanalen op satelliet-tv, geen dvd’s, geen surround sound, geen mobiele telefoons, geen sms’jes, geen computers, geen internet of chatrooms …

Je had vrienden en je ging naar buiten en vond ze !
Je viel uit de bomen, heb je gesneden, botten gebroken en tanden door je lip.
Je speelde met wormen en zandtaartjes gemaakt van modder.

Je verzon spelletjes met tennisballen en stokken en hoewel er was gezegd dat het zou gebeuren, heb je daarmee nooit geen ogen uitgestoken.
Je liep naar het huis van een vriend en klopte op de deur of belde aan of schreeuwde voor het huis of ze buiten kwamen spelen.
Je sportte bij een lokaal team en niet iedereen werd iedere week uitgekozen.
Degenen die niet gekozen werd moest leren omgaan met teleurstelling.
Stel je “dat” eens voor, teleurstelling !

Deze generatie heeft enkele van de beste risiconemers, probleemoplossers en uitvinders ooit !
De afgelopen 50 jaar was er een explosie van innovatie en nieuwe ideeën.
Je had vrijheid, mislukkingen, succes en de verantwoordelijkheid, en je hebt geleerd hoe je moet omgaan met dat allemaal !

En moet je nu eens voorstellen …
JIJ bent één van hen !
Gefeliciteerd !

Persoonlijke noot …
Mijn Ma was toen reeds zelfstandig in de jaren 60 en de winkel was gesloten van zondagmiddag tot maandagmiddag en samen met mijn Pa hadden ze “3” dagen jaarlijkse congé.
Doch mijn Pa zijn jongere broer woonde te Brussel en als Pa het in zijn kop kreeg vertrokken we naar Brussel op zondagnamiddag … zomaar dus, zonder vooraf te bellen, zonder eerst een sms te sturen.
Simpelweg, auto in en rijden maar.
Te Aalter reden we met onze Simca de toenmalige E5 op (heden E40).
De ganse baan lang was er geen auto te zien, niet tegenliggend en niet voorbijstekend.
Aangekomen te Brussel stonden daar vele verkeerslichten doch auto’s waren er bitter weinig te zien.
Aangekomen bij mijn tante en nonkel stond de koffie en taart reeds klaar … ja inderdaad, want zo zegden ze het “We hadden het geroken dat je aan het komen was”.
Bij aanvang van de avond na het eten van boterhammen & beleg, soep etc was het tijd om “onze wegen in te korten” en vertrokken we weer richting Roeselare … en terug was er in de verste verte geen auto te zien op de E5.